Geçmişle yaşayan biri değilim. Bence orası artık müdahil olamayacağımız bir alan ve eş dost buluşmalarındaki yâd etmeler dışında kafamda fazla evirip çevirmem.
Ancak, Ramazan müstesna... Her Ramazan geldiğinde, kendimi 4 bin yıllık kalesinde “veni, vidi, vici” yazan şehrin, inip çıkarken merdivenleri gıcırdayan ahşap evlerinden birinde buluveririm hemen.
Muhtemelen kucağımda, annemin iftar hazırlığı telaşı arasında emanet ettiği en küçük kardeşim var. Küçük dediysem 6-7 aylık ama iri hergele, hani şu bulmacalarda ‘apalak’ dediklerinden J
E ben de dev anası değilim haliyle, 8-9 yaşlarındaki küçücük halimle... Hep kucağıma verilen bu çocukla beraberce halılara, eşiklere takılıp da günde kaç kere düşüp, kaç kere beraberce ağlaşıyoruz Allah bilir o günlerde.
Annem becerikli kadın… Öyle değme yemeği hala koymaz önümüze. Hele o zamanlar daha genç de, nerdeyse her Allahın günü yakar bahçeye odun ateşini, küllü harçla sıvanmış o kubbe saç arasında nar gibi kızartır börekleri…
Zaten ben annemi cam şişeleriyle konserve yaparken, bidonlara turşu kurarken.. ya da merdanelide yıkadığını beğenmeyip bi daha elde yıkarken, en çok da oturmuş hamur açarken hatırlarım.
Eli de bol hem. ‘Kokmuştur’ der dağıtır, ‘yoktur’ der dağıtır, ‘uğraşmasın’ der dağıtır (Kibele heykeli proporsiyonlu hatun).
Akşamları komşu kadınların ardına takılıp teravihlere gidiyoruz. İnadına gülme geliyor, çocukluk işte… Yaşlı, şişman, zayıf, bezgin, güleç kadınlar (soğuk sular da getirmişler yanlarında, arada içmeye) dönüp dönüp kaş çatıyorlar.
Kızan da var haklı olarak… ama yok susacak gibi değiliz, kör şeytan bırakmıyor.
Eee bu teravih dediğin de çocuk oyuncağı mı, uzun dava... Kaç rekatta bir selam verilir, kaçı yavaş kaçı hızlı bilmiyoruz. Önümüzdekileri taklit ediyoruz biz de, onlar eğildikçe eğilip, doğrulunca doğruluyoruz.
Akılda en çok kalansa, en fazla secdede hissedilen cami halısı kokusu... Tamam, bir misk-ü amber değil, hatta hafifçe küfe çalar bir yanıyla,
Ama çağrışımını bir ben bilirim, hala ne zaman bir camiye ayak bassam aynı his (hiç mi değişmez).
***
Sonra yatılı okul, memuriyet yıllarındaki Ramazan’lar vesaire derken…
Son 2 yıldır, oruç meselesine doktor talimatıyla (inşallah bir nokta değil ama) en azından ileride şartlar tekrar gözden geçirilmek üzere bir virgül koymuş olduk.
Emboli öykümden bahsetmiştim hatırlarsınız. Sonrasında, yineleyen tromboz eğilimim nedeniyle, “uzun susuzluk sürelerinin kanımı koyulaştıracağı” gerekçeli doktor tavsiyesi önce biraz canımı sıktıysa da,
Doktorumu destekleyen (konu ile ilgili) araştırmalarıma, ilk belirtilerin 2013 yılı Ramazan ayı sonlarına doğru çıkmasını ekleyip... Tekrarı halinde ilkindeki kadar şanslı olamayabileceğim gerçeğini de düşününce “hadi erkeksen uyma” ..
Bi kaç kez “sadece su yudumlasam (ama aç kalsam) olmaz mı… hiç mi?” gibi gayri ihtiyari sorgulamalarıma rastlayıp, “geri zekalı geri zekalı konuşma Hatice” diye azarlarken buldum kendimi ;)
Kolay mı.. Dışarda kıymetli bir şeyler dağıtılıyor da; millet çantasını, eteğini, cebini doldururken ben evin camından bön bön bakıyormuşum hissi.
Arapçada Kamerî aylardan dokuzuncusunun ismi olan Ramazan’ın, yaz sonu ile güz mevsimi evvelinde yağıp yeryüzünü kir ve tozlardan temizleyen yağmur manasındaki "ramdâ" kelimesinden türediği söyleniyor.
Değil mi ki yağmur yeryüzünü bütün toz ve kirlerden temizleyip yıkamakta, Ramazan ayının da aynı bu şekilde inananları manevi kirlerden temizlediği kabul ediliyor.
Ne kadar yapabiliyorsak, gücümüz imkânımız yettiğince Ramazan’ın arındırıcı yanından faydalanmak dileğiyle,
Ve duamızda mazlumları da unutmadan hayırlı bereketli Ramazanlar olsun, birlikte nicelerine…
Hatice Olgun
Not: Vakti olanlar için geçmiş yıllarda yazdığım bir Ramazan yazısını da yeri gelmişken hatırlatmış olayım;
http://haticeolgun.com/yazi-detay.asp?Id=197&yazi=midenin-orucu-yetmez
